จริยธรรมการหากินกับคอนเทนต์ในยุคดิจิทัล

หลังจากที่วันนี้เรามีข่าวดังบนโลกออนไลน์เมื่อเพจดังโดนปิดโดยมีคนแจ้งรีพอร์ทเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์คอนเทนต์ได้ โดยเป็นการดึงเอาคอนเทนต์ของผู้สร้างไปเผยแพร่บนช่องทางของตัวเอง และการกระทำดังกล่าวนั้นไม่ใช่วิธีการแชร์อย่างถูกต้อง (เรียกกันง่ายๆ ว่าดูดแล้วไปปล่อยประหนึ่งเป็นของตัวเอง)

อันที่จริง ประเด็นดังกล่าวก็เคยถูกวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่หลายครั้งแล้วเหมือนกัน เพราะการกระทำดังกล่าวนั้นเรียกได้ว่าเป็นการหาผลประโยชน์จากคอนเทนต์ของผู้อื่นโดยที่ตัวเจ้าของคอนเทนต์เองแทบไม่ได้รับประโยชน์อะไรเลย

และจะว่ากันไปแล้ว เรื่องดังกล่าวไม่ได้เกิดกับคอนเทนต์ประเภทวีดีโอเพียงอย่างเดียว เรากำลังเริ่มเห็นธุรกิจเว็บมากมายใช้วิธีการลอกหรือก๊อปคอนเทนต์ที่ดังๆ จากเพจหรือบล็อกต่างๆ เอาไปไว้ในช่องทางของตัวเองเพื่อดึง Traffic เข้ามา แล้วจะได้นำไปหาผลประโยชน์อีกต่อหนึ่งเช่นการโฆษณาหรือหาสปอนเซอร์

แม้ว่าจะมีการแก้ต่างกันทำนองว่าให้เครดิตกันแล้ว ทำลิงค์ไปให้แล้ว แต่คำถามที่ผมมักจะถามกันจริงๆ คือมีสักกี่คนที่กดลิงค์กลับมาที่ต้นฉบับ หรือจำได้หรือเปล่าว่ามาจากแหล่งที่ไหน ทั้งนี้เพราะกว่าจะให้เครดิตก็ปากันไปท้ายๆ บทความ บ้างก็ใช้ทำตัวอักษรจางๆ และไม่แปลกที่หลายๆ คนจะเข้าใจว่าตัวเว็บที่ก๊อปมานั้นคือคนทำคอนเทนต์มาตั้งแต่ต้น

วิธีการแบบนี้เอง เป็นเรื่องที่น่าห่วงสำหรับอุตสาหกรรมและสังคมออนไลน์ที่นับวันจะกลายเป็นช่องทางสำหรับคนที่หัวหมอและใช้เทคนิคเหล่านี้สร้างผลประโยชน์แก่ตัวเอง และจะกลายเป็นการตัดกำลังใจให้กับผู้สร้างคอนเทนต์ที่ปรารถนาดีหรือตั้งใจในการทำงานเอาเสียง่ายๆ

สิ่งสำคัญวันนี้คงไม่พ้นการกลับมาถามหาจริยธรรมของคนที่คิดจะทำธุรกิจคอนเทนต์ เช่นเดียวกับตัวผู้เสพคอนเทนต์เองว่าเราจะปล่อยให้สถานการณ์แบบนี้ยังคงอยู่ต่อไปดีหรือ ถ้าหากมันยังเป็นเรื่อยๆ ต่อไปแล้ว อนาคตเราจะสอนลูกหลานของเราให้ทำธุรกิจกันอย่างไร

หรือจะบอกกันว่า ทำยังไงก็ได้ ไม่เป็นไร ของบนโลกออนไลน์เป็นเรื่องเสรี อย่างนั้นหรือ?

เหตุการณ์ในวันนี้ น่าจะเป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่บรรดาคนออนไลน์อาจจะต้องลองหยุดแล้วย้อนกลับมาคิดสักนิดว่าถึงเวลาหรือยัง ที่เราจะสร้างมาตรฐานหรือกฏระเบียบบางอย่างให้เกิดขึ้นกันเสียที เพราะต่อให้เป็นโลกออนไลน์ ก็ใช่ว่ามันจะเสรีชนิดไม่ต้องมีกฏเกณฑ์อะไรกันเลย

และเราต้องไม่ลืมว่า สิ่งที่เราทำวันนี้ จะถูกส่งทอดต่อไปให้กับคนรุ่นหลังอีกเรื่อยๆ

แล้วนั่นคือสิ่งที่เราอยากให้เกิดขึ้นหรือเปล่าล่ะ?